W wieku 15 lat chciałam całkowicie przestać uczęszczać na Mszę św. Taka postawa wiązała się z mocnym powątpiewaniem w sens wiary w Boga. Trwało to dopóki Bóg sam nie upomniał się o mnie w sposób zupełnie nieoczekiwany. Pewnej nocy podarował mi dar łez i odczucie Jego miłości. Od tamtej pory dane mi było przez długi czas odczuwać Jego obecność głównie na Mszy św., zwłaszcza po Komunii św.

Akt Wynagrodzenia Sercu Jezusa, który odmawiany jest przez członków Apostolstwa Modlitwy.

Benedykt XVI w liście Porta fidei zachęca do ponownego poszukiwania i odkrywania sensu, piękna i sił wiary (nr 4). Ogłoszony w tym liście Rok Wiary ma być czasem odnajdywania radości w wierze i entuzjazmu w jej przekazywaniu (nr 7).

Choć kult Serca Pana Jezusa w formie, jaką znamy i praktykujemy dzisiaj, znany jest dopiero od objawień s. Małgorzaty Marii Alacoque (1647-1690), trudno zaprzeczyć, że w swej najgłębszej istocie kult ten jest tak stary, jak stare jest chrześcijaństwo. A to z tego powodu, że serce od najdawniejszych czasów jest symbolem i obrazem tego, co w człowieku najpiękniejsze, najbardziej czułe i nieprzemijające. Już przecież Pan Jezus przekonywał swych uczniów, że na nic się nie zdadzą wszystkie pobożne gesty i starodawne praktyki religijne, jeśli nie będą opierały się na uczuciu prawdziwego przywiązania do Boga.

O ludziach żyjących w międzywojennej, wojennej i powojennej rzeczywistości naszego wieku, zagrożonych utratą wiary i polskości bł. Matka Bolesława Lament myślała z prawdziwą miłością. W jej serdecznym, przenikliwym spojrzeniu objawiał się ból Boga, którego serce rozdzierała wzajemna niechęć katolików i prawosławnych, Polaków i Rosjan. Swoim uczyniła pragnienie Serca Jezusa, Jego Modlitwę Arcykapłańską, a w niej słowa prośby: Aby wszyscy, których Mi dałeś, stanowili jedno (J 21,17). Jest dziś patronką jedności i pojednania.