Samotnie wkomponowany w zalesione zbocze klasztorny zespół bernardynów spod krakowskich wzniesień porywa, uwzniośla, skłania do refleksji. A do tego ta cisza! Któż pozostawił potomności tak wspaniały pomnik wiary, piękna i dostojeństwa?

Wielki Post to temat przewodni marcowego numeru "Posłańca Serca Jezusowego". O replice Drogi krzyżowej z Jerozolimy, wzniesionej na ziemiach polskich pisze Jan Gać w artykule Kalwaria Zebrzydowska. Ks. Jacek Poznański SJ przypominaZapomniane warunki dobrej spowiedzi.

Krzyż: dwie skrzyżowane belki, spotkanie człowieka z Chrystusem, znak śmierci i życia, znak cierpienia, które otwiera na większą miłość. Krzyż Chrystusa – mówił papież Franciszek – uczy nas patrzeć na bliźniego zawsze z miłosierdziem i miłością. Dlatego wielki dramat ludzkości zaczyna się wtedy, gdy krzyż – znak miłości otwierający na miłość i uczący miłości – zaczyna budzić nienawiść i sam staje się ofiarą nienawiści. Było tak wielokrotnie w czasach II wojny światowej, kiedy to hitlerowcy i Sowieci niejeden raz obracali całą swą złość przeciwko krzyżowi, profanując tę wielką świętość chrześcijaństwa. Warto się zatem przyjrzeć historii kilku wybranych krzyży polskich.

W lutym 1983 r. s. Rut pożegnała Polskę i wraz z czterema siostrami wyruszyła do Kenii. Dziś wspólnota felicjanek w tym afrykańskim państwie rozrosła się do prawie 70 zakonnic.

Małujowice to wieś położona przy drodze numer 39, sześć kilometrów za Brzegiem nad Odrą w kierunku Strzelina. Jak tyle innych wsi na Dolnym Śląsku, tak i ta składa się z solidnie pobudowanych zagród, niegdyś zamożnych gospodarzy, w większości niemieckich. Dziś już ich tu nie ma. Uszli w panice przed zbliżającą się Armią Czerwoną w czterdziestym piątym.