Najczęściej gdzieś w połowie życia, może między czterdziestym a pięćdziesiątym rokiem, pojawia się potrzeba spojrzenia na swoją przeszłość. Wzrasta zainteresowanie własną historią, sensem tej historii: Po co się żyje? Czy sprawy miały jakiś związek z sobą? Czy to, co się przeżyło, przyniosło coś dobrego? Spojrzenie na to, co było, nie jest proste.

Gdy w styczniu 1944 r. Armia Czerwona przekroczyła przedwojenną granicę polską, wojsko polskie w konspiracji – czyli Armia Krajowa – rozpoczęło realizację planu „Burza”. Była to koncepcja powstania strefowego, w której polskie jednostki miały atakować wycofujące się przed nacierającymi Sowietami wojska III Rzeszy.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy! Od kilku miesięcy proszę Was, abyście indywidualnie i na spotkaniach wspólnotowych naszych ognisk apostolskich czytali wybrane fragmenty z adhortacji Evangelii gaudium, modlili się i dzielili Waszymi przemyśleniami.

1. Kciuk jest palcem, który jest najbliżej ciebie. Zacznij więc modlitwę, modląc się za tych, którzy są ci najbliżsi. Są to osoby, które najłatwiej sobie przypomnieć. Modlić się za tych, których kochamy, to słodki obowiązek.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy, papież Franciszek w adhortacji Evangelii gaudium poucza, że przekazywanie wiary nie będzie skuteczne, o ile nie będzie napełnione radością i nadzieją. Uczy także: Głoszenie Chrystusa oznacza ukazywanie, że wierzyć w Niego i iść za Nim jest nie tylko rzeczą prawdziwą i sprawiedliwą, ale także piękną, zdolną napełnić życie nowym blaskiem i głęboką radością, nawet pośród trudnych doświadczeń (EG 167).