Modlitwa, uczynki miłosierdzia i post – te trzy rzeczy stanowią jedno i dają sobie wzajemnie życie.

Duszą bowiem modlitwy jest post, a życiem postu miłosierdzie. Niech ich nikt nie rozłącza, gdyż nie znają podziału. Jeśli ktoś ma tylko jedno z nich lub nie posiada wszystkich razem, ten nic nie ma. Kto się więc modli, niech pości, a kto pości, niech spełnia uczynki miłosierdzia, niech wysłucha proszącego, który chce być słyszany. W ten sposób otwiera dla siebie uszy Boga, który nigdy się nie zamyka na głos błagającego.

W korytarzu zgasło światło, a chwilę potem skrzypnęły wejściowe drzwi. To rodzice. Wychodzą do pracy. Moje ucho łowi jeszcze niknące odgłosy ich kroków na klatce schodowej. Brat wyszedł na lekcje już wcześniej. Dziwnie cicho robi się teraz w tym gwarnym na co dzień mieszkaniu. Do wieczora będę sam. I pod żadnym pozorem nie wolno mi nikomu otwierać.

Dawid rzekł do Filistyna: „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę… niech się przekona cały świat, że Bóg jest w Izraelu”. 1 Sm 17, 45-46

Tak więc stworzył Bóg świat niewidzialny, czyli aniołów Bożych, oraz świat widzialny, to wszystko zatem, co dzięki naszym zmysłom, poznać w mniejszym lub większym stopniu możemy.

Nasz Katechizm przywołuje wyznanie wiary soboru Laterańskiego IV i stwierdza, iż Bóg "równocześnie od początku czasu stworzył z nicości jeden i drugi rodzaj stworzeń, stworzenia duchowe i materialne, to znaczy, aniołów i świat ziemski, a na końcu człowieka, który złożony z duszy i ciała łączy w sobie świat duchowy i materialny"¹. Przed naszym Katechizmem stwierdzenie to powtórzył Sobór Watykański Pierwszy² i Paweł VI w znanym Wam może Wyznaniu wiary Ludu Bożego³.