W opactwie Cystersów w Nowej Hucie królujesz na krzyżu już tyle wieków. Pielgrzymi niestrudzenie przychodzą tutaj, by wypraszać łaski: zdrowia, pociechy w trudach życia, pytają Ciebie o wskazanie kierunku drogi, może nawet szepnięcie cichutko duszy do duszy rozwiązania zawikłanych spraw, wyjaśnienia tajemnicy dziejów.

Krzyż, o którego losach mówi niniejszy tekst, widnieje po lewej stronie głównego wejścia do kościoła w przedwojennym Gródku Jagiellońskim. Kiedy i kto go tam zawiesił, nie wiadomo; brak na ten temat zapisów w zachowanych dokumentach kościelnych, jak też w pamięci starszego pokolenia parafian. Od nich natomiast pochodzą informacje, które tutaj prezentuję.

Poszukiwanie jego zdjęcia zajęło nam kilkanaście lat, bo nie jest łatwo dotrzeć do fotografii osób z XIX w. Rozum i intuicja podpowiadały, że należy zacząć od archiwum ojców kamedułów na Bielanach w Krakowie.

W rozgwarze świata, w którym żyjemy, warto poświęcić chwilę czasu na refleksję o kulturze i filozofii życia, aby zobaczyć, co z tego wynika dla mnie – człowieka, który wierzy w Boga i pragnie kierować się Jego prawami.

Miłość Boga Ojca wypowiedziana najpełniej w Sercu Jezusa doznała wzgardy od człowieka. Ukrzyżowano Króla chwały, odrzucając miłość, którą przyniósł na ziemię... Jak wielu zatwardziło serce na tę miłość – cichą, pokorną, dającą się bez granic, nie rozpoznając Boga w Jezusie z Nazaretu. Ta miłość wciąż jest odrzucana, niekochana... Jest nierozpoznana... Ślepota grzechu czyni nieczułymi i zamkniętymi na nią.