Jesteś aniołem! – to bardzo miły komplement, okrzyk zachwytu, wyraz radości i doświadczenia szczęścia z powodu bliskości i dobroci innej osoby. Chyba każdy chciałby takie miłe słowa usłyszeć pod swoim adresem. Ciekawe, że stosunkowo często tej przymilnej pochwały używają zakochani, zwłaszcza w wierszach czy listach miłosnych. Postać anioła kojarzy się im z kimś nadzwyczajnie przychylnym i życzliwym, z miłością i pięknem.

Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych (Iz 26, 19).

Kontynuując rozważania o Sercu Jezusa, proponuję na początek zapomnieć o obrazie fizycznego serca i stanąć przed Jezusem człowiekiem. Usłyszmy, jak wypowiada: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie (Mt 11, 28-30).

Duchowa droga św. Brunona z Kolonii zaświadcza o wierności Bożemu wezwaniu na ścieżkę całkowitego zapomnienia o sobie i oddaniu się Bogu w darze kontemplacji. W tym roku obchodzimy 914. rocznicę śmierci mnicha teologa, którego wspominamy jako całkowicie oddanego milczeniu serca przez zerwanie więzów ziemskich w zupełnej prostocie.

Z o. Pierre-Louisem Tulasne z Centrum Siloe (Francja) rozmawia Joanna Szubstarska.